δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Μάλλον το να μεγαλώνεις σε ένα προστατευμένο περιβάλλον, δεν σε προετοιμάζει για το τι γίνεται εκεί έξω, στην ζούγκλα του πραγματικού κόσμου. Να μου πείτε, έπρεπε να γίνεις 33 χρονών για να καταλάβεις ότι δεν είναι όλα φτιαγμένα όμορφα γύρω μας; Όχι, αλλά μάλλον η σαπίλα που νιώθω ώρες ώρες να αναδύεται από τους γύρω, η δυσωδία των καμένων ονείρων τους, η βαναυσότητα που τους διακρίνει, με κάνει να θέλω να ουρλιάξω. Να ουρλιάξω για την απίστευτη βιαιότητά τους, να φωνάξω για τις ανούσιες σκέψεις τους που επηρεάζουν και μένα... Να ουρλιάξω για τις χαμένες ώρες που θα μπορούσαν να είναι δημιουργία, να είναι χαρά, να είναι φως αλλά όμως είναι σκοτάδι... Θα ήθελα να ήμουν πιο δυνατή, να μην νιώθω ότι θα σπάσω με το πρώτο φύσημα του ανέμου, θα ήθελα να ήμουν ένας τοίχος από ατσάλι, ένα συμπαγές τείχος... Όμως, από την άλλη νιώθω και τυχερή που αυτή η ευαισθησία μου που μπορεί να αποβεί και μοιραία κάποτε, -ίσως να χάσω και τα λογικά μου, εξάλλου πόσο απέχει η τρέλα

Αυτή την φράση, την είχε πει-μάλλον, ποιος ξέρει με την υπερπληθώρα πληροφοριών στο ίντερνετ, ποια είναι η αλήθεια- ο μεγάλος παραμυθάς και συγγραφέας, Τόλκιν... Μάλλον, η επίπονη και διαρκής αναζήτηση του τελευταίου καιρού, με είχε αποθαρρύνει για διάφορους λόγους, μέχρι που είδα αυτή την φράση και αποκαταστάθηκε μέσα μου η αλήθεια των πραγμάτων.  Όποιος ψάχνει, βρίσκει δρόμους, δημιουργίας και έκφρασης,  έστω και αν χάνεται κατά περιόδους σε δίνες ανυπαρξίας και οδύνης... Βρίσκει τι δεν θέλει και άρα, κατά κάποιο τρόπο τι θέλει...  Ανακαλύπτει πως δεν χρειάζεται ανθρώπους που είναι χαμερπείς και αναξιοπρεπείς, σχέσεις εξαρτητικές και πομπώδεις, γιατί το παράθυρο της ζωής δεν θέλει να καλύπτεται από σκιές ερεβώδεις αλλά  από όμορφες ανατολές, χρώματα και ηλιοβασιλέματα... Και προπάντων ξεκάθαρα βλέμματα, λόγια και συναισθήματα... Life is beautiful... Σε όλους αυτούς που με έχουν αλλάξει και βοηθήσει κατά περιόδους και που με έχουν επηρεάσει, γιατί η ζωή