δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Τα'λεγε, δεν τα'λεγε η Marianne Faithfull; So sad.... So sad, να είσαι 30 χρονών και να σκέφτεσαι σαν τον μαθουσάλα που ζούσε στην Μέση Γη ή να στέκεσαι και να σκέφτεσαι σαν το άγαλμα του Κολοκοτρώνη, αλλά μπα, ακόμα και αυτός αν σκεφτόταν, στεκόταν και σ'έβλεπε τώρα, θα σου έριχνε καμιά μούντζα! Α! ξες; οι εποχές αλλάζουν, ο κόσμος αλλάζει, η γη γυρίζει και αν μένεις στάσιμος, μπορείς και να κάνεις μια κωλοτούμπα, ίσως γυρίσει το κεφάλι σου στην θέση του, δηλαδή ανάποδα! Και τότε θα δεις, γυναίκες που δεν είναι σκλάβες (τι; δεν το ήξερες;), παιδιά που χορεύουν στον δρόμο, ζευγάρια γκέι ή μη που φιλιούνται κτλ. Να σχολιάζεις τους γύρω σου λες και εσύ είσαι καλύτερος, δεν κάνεις μία ενδοσκόπηση καλύτερα και κάνε και μια γύρα γύρω από τον εαυτό σου, εν ανάγκη ανέβα και καμιά σκάλα ή βγες από το σώμα σου και δες σε, ψηλά, από κανά αερόστατο, γιατί δεν διαφέρεις και πολύ, από αυτό που κοροϊδεύεις! So sad, αντί να ψάχνεις τρόπους να δημιουργείς και να διαπλάθεις τον

Μία συγγνώμη που δεν ειπώθηκε ποτέ.... Ένα σημείωμα που ποτέ δεν ήρθε.... Ένα βιβλίο που έμεινε άγραφο... Μία συνάντηση που δεν έγινε ποτέ, μία φωνή που δεν ξανακούστηκε.... Φώτα που άναψαν αλλά έσβησαν, χρώματα που ξεθώριασαν... Καυτός ήλιος αλλά παγωμάρα στην οθόνη του μυαλού.... Τρελός χορός που ποτέ δεν τον είδες, λευκή καταιγίδα που τα πήρε όλα στο διάβα της... Αλλά αν το πιστέψεις στα αλήθεια, η αγάπη μπορεί... Και σε οδηγάει ο δρόμος... Γιατί όλα είναι δρόμος και ο δρόμος κάπου θα μας πάει... Και αυτή η άτιμη η φωτιά καίει ακόμα....