δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Αντικατοπτρισμός Είχε φύγει πριν ακόμα έρθεις. Αντικατοπτρισμός ήσουν. Εσένα δεν σε γνώρισα ποτέ. Και όμως, ακόμα και ανύπαρκτος με παιδεύεις. Πήρες την κακιά συνήθεια να κρύβεσαι στις πιο κρυφές γωνιές της μνήμης. Εγώ ήθελα απλά πράγματα στην ζωή μου. Δεν ήξερα πόσο δύσκολο ήταν.... (Περικλής Κοροβέσης, Παράπλευρες καθημερινές απώλειες) Πώς γίνεται κάποιος αντί να σε κάνει πιο χαρούμενο, να σε κάνει να νιώθεις χειρότερα, παρόλο που τον ερωτεύεσαι; Και γιατί ερωτεύεσαι τέτοιου είδους ανθρώπους και όχι αυτούς που σφύζουν από ζωή και χαρά; Που θέλουν να ρουφήξουν την κάθε στιγμή, να δουν όλα τα ηλιοβασιλέματα, να ακούσουν κάθε βόμβο μέλισσας; Και πώς γίνεται να σου ξαναγεμίζει την σκέψη, σαν ένα μικρό μαύρο τερατάκι, εκεί που νόμιζες πως τον είχες ξεχάσει; Μήπως επειδή νιώθεις ευάλωτη αυτή την περίοδο, λόγω διάφορων απογοητεύσεων και σκέψεων που σε κατακλύζουν; Και παρόλο που ξέρεις ότι είναι ένα βαρίδι που σε τραβάει προς τα κάτω και πως μπορείς να το αποβάλλεις, τον σκέφτε

Δύο τραγούδια μου έρχονται πάντα στο μυαλό, όταν γυρνάω σπίτι με το ποδήλατο και το ανοιξιάτικο φεγγάρι φωτίζει το όμορφο μπλε του ουρανού και την φαρσοκωμωδία μας που ονομάζουμε ζωή... Το "όμορφη πόλη" και το "μια πόλη μαγική".... Τα έχω συνδέσει με κάποιες ανοιξιάτικες, όμορφες νυχτιές στην Πάτρα, με τις μυρωδιές των νεραντζιών στα ρουθούνια μου, με γλυκά συναισθήματα και σκέψεις, με κουβέντες φίλων και πρώην αγαπημένων.... Γυρνώντας σήμερα στο σπίτι, σιγοσφύριζα το πρώτο και σκεφτόμουν πως παρά την μαυρίλα του τελευταίου καιρού, λόγω των όσων συμβαίνουν γύρω μας αλλά και ενίοτε μέσα μας, η γεύση στα χείλη μου είναι γλυκιά... Γιατί, τελικά, αυτό που χρειάζομαι είναι η χαρά και η ελπίδα και αυτά είναι αναπόσπαστα κομμάτια του εαυτού μου, όσο και αν αντίθετες δυνάμεις προσπάθησαν να με πείσουν για το αντίθετο...Οι καθρέφτες τους έδειχναν μόνο τον εαυτό τους και έσπασαν σε χίλια κομμάτια... Αδέρφια, μας αξίζει το καλύτερο και για αυτό θα αγωνιζόμαστε πάντα