δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Δε θέλω να γλιτώσω από τα όμορφα, γιατί εκείνα την ασκήμια μου σκεπάζουν κι όταν φοβάμαι τα πιο μεγάλα ψέμματα, μακάρι πάντα να μου τάζουν. Δε θέλω να γλιτώσω από τα όμορφα, ούτε για λίγο σου λέω να τ' αποφύγω. Τα φτιάχνω θύμηση και τα ντύνω όνειρα και μες στη σκέψη μου τα πνίγω................ Γίνεται το άσχημο, όμορφο και τούμπαλιν Η οιμωγή μου πέφτει πάνω σου σαν καταπέλτης αλλά το χειρότερο είναι ότι τώρα είσαι μια κουκίδα ένα ασήμαντο αστράκι στο σύμπαν ούτε καν, γιατί το άστρο αν και ετερόφωτο, λάμπει ενώ εσύ έχεις σκοτάδι αντί για φως θάνατο, αντί για ζωή Το πιο λυπηρό, μπορεί να γίνει ευχάριστο αλλά οι σκιές σου μόνο πάγο προσφέρουν οι σκέψεις σου, μόνο στοιχειά πώς ζεις με τόσα φαντάσματα στην πλάτη σου; Το χειρότερο είναι πως τώρα πια και τελειωτικά  αυτό που μένει είναι μία αιτιώδης μη εκτίμηση αν και κάτι πονάει πιότερο, το να χάνεις την αίσθηση μοιράσματος με κάποιον και την αμοιβαιότητα της σκέψης... Ακόμα και αυτό, δεν είνα

Αναρωτιόμουν κατά τη διάρκεια της διαδρομής με το τρένο, καθώς έγραφα σε ένα πολύ πρωτότυπο ημερολόγιο που βρήκα στον Ιανό, αν θα έγραφα ένα κείμενο για τη Θεσσαλονίκη ή για τη σημασία της συγγνώμης. Τελικά προέχει να βγάλω από μέσα μου τα συμπεράσματα σχετικά με το δεύτερο θέμα που με προβλημάτισε τούτες τις μέρες. Η συγχώρεση είναι κατάλοιπο του χριστιανισμού; Συγχωρώ κάποιον για να εξιλεωθώ, για να νιώσω καλύτερα, για να μην καώ στην κόλαση σαν καλός χριστιανός; Ή συγχωρώ κάποιον γιατί κατανοώ ότι όλοι κάνουμε λάθη και δεν καίμε κάποιον στην πυρά επειδή μπορεί να φέρθηκε λάθος; Ζητώ συγγνώμη, από την άλλη, γιατί προσδοκώ να νιώσω καλύτερα και να διώξω την ενοχή από πάνω μου ή επειδή θέλω να προσπαθήσω να βελτιώσω την σχέση μου με κάποιον άλλο και να την θέσω σε άλλη βάση; Αυτή της ειλικρίνειας και των ίσων όρων; Ωραία όλα τούτα, αλλά για να μπορέσει κάποιος να συγχωρέσει κάποιον άλλο, θα πρέπει να διακρίνει στη συμπεριφορά του άλλου ειλικρίνεια, σταθερότητα και συνέπεια κ