δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Ανεζητώ και ρέγομαι όπου ειν’ άκρα τόπου 'κει που κακό δεν έκαμε η δύναμη τ’ αθρώπου Έλα στον Κάβο Σίδερο και το χεράκι δώσ’ μου να σεριανίσομε μαζί στις γειτονιές του κόσμου......................... Στίχοι:   Γιάννης Πετράκης Μουσική:   Στέλιος Πετράκης 1. Γιώργης Ξυλούρης Μίλα μου για γειτονιές με χρώματα όμορφα, με παντζούρια ξύλινα,  για παιδιά που παίζουν ευτυχισμένα σε αυλές. για τόπους όπου φίλοι και αδέρφια περπατάνε μαζί, χέρι χέρι και τραγουδούν για το φως το λιόγερμα, μη μου μιλάς για γκρίζες δουλειές και ανήλιαγα γραφεία,  μη μου μιλάς αποδείξεις και εργασία, μη με ρωτάς για παιδιά, για σκυλιά, για λεφτά............ Πάρε με από το χέρι και σύρε με σε κάστρα, σε δάση, σε πλατείες όπου πέφτουν στο πεζοδρόμιο ανθρώπινα συνθήματα. συνθήματα που γίνονται σήματα κατατεθέν μια γενιάς που θα συνεχίζει να παλεύει. που θα βρει τον Κάβο Σίδερό της και θα σεργιανίσει στις γειτονιές του νέου κόσμου..........

Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να `ναι κι από αίμα.  Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα,  μπορεί να `ναι κι απ’ το λιόγερμα, που χτυπάει στον απέναντι τοίχο.  Στην αρχή το κείμενο θα ήταν ένα κατηγορώ, ένα πείσμα, ένα άχτι.... Μετά τον Ρίτσο μεταμορφώθηκε, πήρε δικιά του υπόσταση, δικιά του μορφή, δεν ορίζεται πια από το χέρι μου, αλλά από τους στίχους του, ένα καπνισμένο τσουκάλι η ζωή μας και ο νους μας... Αυτά τα κόκκινα σημάδια μπορεί να είναι κι από αίμα.... Μπορεί να είναι και από το λιόγερμα.... Μπορεί να είναι όμως και από τη ζωή που ρέει ακόμα στις φλέβες μας και μας κινεί...  Από το πείσμα του κόσμου να βοηθήσει τους πρόσφυγες, να τα βάλει με το σύστημα, να ορθώσει ανάστημα στις ιμπεριαλιστικές πολιτικές..... Μπορεί να είναι από το κόκκινο μπλουζάκι που φορεί ο πρόσφυγας όταν διαβαίνει τα σύνορα του Έβρου.... Μπορεί να είναι το δικαίωμά του για ζωή που γκρεμίζει, έστω νοητά, το τείχος της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και της αδι