δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Πού'ναι λοιπόν ένα χαμόγελο, να μας βεβαιώσει πως υπάρχουμε... Τάσος Λειβαδίτης.... Ένα χαμόγελο για τους φίλους που βιώνουν τον πόνο των ασθενειών αγαπημένων τους προσώπων, αυτές οι συμπληγάδες είναι μεγάλες και σκοτεινές και ένα χαμόγελο ελπίζω να φωτίσει, λίγο ,αυτόν τον δύσβατο δρόμο τους... Ένα χαμόγελο για τους ανθρώπους που κάθε μέρα περνάνε τις δικές τους συμπληγάδες, την κούραση στη δουλειά, την απογοήτευση του να βλέπουν ίδιες συμπεριφορές και νοοτροπίες, αλλά και την προσμονή ότι όλα αυτά με πολλή δουλειά προσωπική και συλλογική, κάποτε θα αλλάξουν.... Αλλά και μια ανείπωτη οργή για τα λόγια τα ανυπόστατα, ανθρώπων, που μπορεί να είναι και φίλοι και πέφτουν στην παγίδα του νεοφιλελευθερισμού και αντί να διαβάσουν, να σκεφτούν και να ψάξουν τι φταίει και ποιος για τους δημοσίους υπαλλήλους που έφαγαν, για την φτώχεια, για τους μετανάστες, βρίσκουν την πιο εύκολη λύση: την κριτική. Όταν όμως, θα δρομολογηθούν οι απολύσεις όλων μας, τότε να δω με ποιον θα πορευ

Ό δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους πού έφυγαν εκείνους πού χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους πελαγίσιους τάφους, όσο ζητάς τα σώματα πού αγάπησες να σκύψουν κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί πού στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε ή καρδιά σου, ό δρόμος δεν έχει αλλαγή˙ κράτησα τη ζωή μου. Κράτησε τη ζωή σου, γιατί βραδιάζει περίεργα σε τούτο τον τόπο....  Βραδιάζει απότομα, όταν ο συνάνθρωπος σου νοιάζεται μόνο για την δική του βολή και όχι για όλων... Σκοτεινιάζει ο ουρανός, όταν ακούς φωνές κοντινών προσώπων, πλέον, να ακούγονται σαν βαρετό μουρμουρητό, σαν αχός άτονων μελωδιών... Μαζεύονται σύννεφα όταν η απάθεια των γύρω σου, σε αγγίζει σαν κρύο χέρι, σαν βουβή οπτασία, σαν σκιά σκοτεινών τόπων και δασών... Ρίχνει απότομο χαλάζι , όταν ομοϊδεάτες  και συνοδοιπόροι σου, στέκονται και κοιτούν μια πινακίδα και την θαυμάζουν, χωρίς να διαβάζουν τι γράφει...