δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Μα πόσα τείχη πρέπει να γκρεμίσουμε  για να καταφέρουμε να δούμε ποιοι είμαστε και πώς μπορούμε να βρούμε γιατί τα βάζουμε;;; Όσο περνούν τα χρόνια, τα συναισθήματα που δεν πήραν ποτέ μορφή, μας στοιχειώνουν, οι σκέψεις διογκώνονται και γίνονται τεράστιοι ιστοί που μας παγιδεύουν.... Οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ, τα βλέμματα που μείναν ακουμπισμένα σε ένα χέρι, τα δάκρυα που σταμάτησαν να κυλούν, γίνονται ένα πέπλο μες στην καταχνιά που μας σκεπάζει... Ο καθένας κουβαλάει άπειρα φορτία συναισθηματικά, κόμπους στο λαιμό που δε λύθηκαν ποτέ, αγάπες που έχασε ή που δεν τόλμησε ποτέ να τις πιάσει από το λαιμό και να τους φωνάξει τις πιο ανείπωτες σκέψεις του.............. Πόσο θα ήθελα να σπάσω τα τείχη αυτά, τους τοίχους που μπορεί να περικλείουν ένα απίστευτο άτομο που δεν μπορεί ή δεν θέλει να ανέβει στην άκρη του τοίχου και να δει τι είναι από πίσω...να τον πιάσω από το χέρι και να βαδίσουμε μαζί, πλάι πλάι,με κατανόηση,ισότητα και αγάπη, μήπως καταλάβω επιτέλους κι εγώ, γ

Σαν να νιώθω κάτι έντονα τσιμπήματα στην καρδιά που μου φέρνουν έναν πρωτόγνωρο γλυκό πόνο, σαν να φυσάει ένας άλλος αέρας στο μυαλό μου το ανεμοπαρμένο, σαν να παθαίνω διαλείψεις συναισθηματικές...... Μου έρχεται να κλαίω χωρίς λόγο,απλά επειδή είδα το φως του ήλιου να περνάει μέσα από το τζάμι και να δίνει άλλη φωτοσκίαση στο σαλόνι, επειδή διάβασα την περίληψη μιας ταινίας που προβάλλει η λέσχη και μου φάνηκε πολύ συγκινητική, επειδή θα ήθελα να ήταν ο έρωτας όπως στις ταινίες, να έρχεται εκεί που δεν το περιμένεις και να είναι ο ένας,  ο απόλυτος, ο υπέρτατος.... Και μετά αυτή η αβάσταχτη αγωνία του να μην ξέρεις αν πρέπει να περιμένεις κάτι, αν πρέπει να δείξεις κάπως, αυτό που σκέφτεσαι, αυτό που νιώθεις, αυτό που καιρό τώρα ωριμάζει μέσα σου,αλλά δεν μπορείς να το εκφράσεις.... Τον υπέρτατο παραλογισμό μου τον κατάλαβα την ώρα που διάβαζα ένα ποίημα του Ρίτσου με θανάτους και νεκρούς κι εγώ σκεφτόμουν ένα βλέμμα και είχα επικεντρωθεί εκεί.... Ούτε έφηβη με μυαλό κουκούτ