δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

που θέλω να ουρλιάξω από απόγνωση για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν κάποιοι άνθρωποι τα πράγματα.... που θέλω να κλαίω όλη μέρα για τα χαστούκια που δεχόμαστε σαν άνθρωποι,σαν αξιοπρέπεια, σαν λαός, σαν οντότητες... που τα μηνίγγια μου νομίζω πως θα σπάσουν από την προσπάθεια που κάνω για να δώσω στον άλλο να καταλάβει τα αυτονόητα.... που το αίμα νιώθω πως φεύγει από μέσα μου,όταν μαθαίνω για μαχαιρώματα, όταν βλέπω να ξεφτιλίζεται η ανθρώπινη υπόσταση, όταν η αδικία με πνίγει.... που καταλαβαίνω γιατί η βία φέρνει βία και θέλω να την ασκήσω στο κεφάλι κάθε δίποδου που παίρνει ζωή σαν βρυκόλακας, από το αίμα του δίπλα του που τυγχάνει να είναι έγχρωμος... που θέλω να φωνάξω"εσύ μιλάς για δημοκρατία, για ισότητα, για αξιοπρέπεια,εσύ που γαμάς τον δίπλα με κάθε τρόπο και που χρόνια απομυζούσες τη ζωή του άλλου,σπαταλώντας, κλέβοντας, γλεντώντας σε γκαλά με πολύχρωμες τουαλέτες και ανιαρές κουβέντες;" που οργίζομαι για τη συμμετοχή, για την αδράνεια του κόσμου, για

Λα, λα , λα το φως του φεγγαριού σήμερις με έχει τρελάνει!!!Δεν ξέρω μπροστά μου τι θα βρω, μα πίσω δεν κοιτάζω, η ζωή είναι ωραία κτλ κτλ!!! Καθόμουν στο μπαλκόνι μου πριν και αναλογιζόμουν τη ζωή μου εδώ πα τα τελευταία χρόνια και παρ'όλη την κούραση, το άγχος, την αγωνία, κάτω από το φως του φεγγαριού και εν μέσω κάτι αλυχτημάτων σκυλιών; λύκων; (έχει λύκους η Ζάκυνθος;χαχα), αποφάσισα πως αυτά που μένουν..... είναι οι χαρές, τα γέλια με φίλους, οι ώρες με τα τέλεια παιδάκια μου, οι έρωτες - όσο πικροί και αν ήταν, η ευτυχία του αγώνα, τα καρδιοχτύπια της αναμονής του καινούριου και της αλλαγής.... Και ναι, δεν ξέρω τι θα γίνει αύριο στην πολιτική σκηνή της χώρας, δεν ξέρω τι μάσκες θα πέσουν και ποιες θα ξαναφορεθούν, δεν ξέρω πόσα δάκρυα θα ξαναρίξω πασχίζοντας για το καλύτερο και πόσα γέλια θα ρίξω με όλους τους ζουρλούς και αγαπημένους, ξέρω όμως πως ένα κομμάτι μου πάντα θα είναι γεμάτο από τα χρώματα, τα αρώματα, τις μουσικές και τη ζεστασιά των ανθρώπων που αγ