Όνειρο ήτανε.....
Ξύπνησα και πήρα βαθιά ανάσα. Τα νυχτολούλουδα ευωδίαζαν. Η ηρεμία της νύχτας ακούμπησε απαλά στα αυτιά μου, σαν νότα χαμηλή. Άρχιζε να χαράζει, βγήκα στο μπαλκόνι. Ανέπνευσα πάλι και σαν κάτι να είχε αλλάξει. Άνοιξα τον υπολογιστή μου και ενώ έφτιαχνα καφέ, έβαλα έναν διαδικτυακό σταθμό να παίζει. Πρώτη είδηση, η κυβέρνηση άλλαξε πάλι, έφυγαν αυτοί από το υπουργείο παιδείας που άρχισαν να κάνουν διαπραγματεύσεις με τους κληρικούς για τους μισθούς τους κι όχι για τους εκπαιδευτικούς. "Αλήθεια;", αναρωτήθηκα. "Δεν είμαι πια στο Ισλαμαμπάντ, στον σκοταδισμό που επικρατούσε αυτές τις μέρες στη χώρα; Στην χώρα που γεννήθηκε η δημοκρατία και που ισχύει υποτίθεται η ανεξιθρησκεία από το 1827,(δες στο τέλος του κειμένου), είδαμε να ορκίζονται οι βουλευτές και δίπλα τους να κάθονται οι κληρικοί με κουκούλες. Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται ούτε στις χώρες του τρίτου κόσμου!". Βγήκα στο μπαλκόνι, άναψα ένα τσιγάρο και κοίταξα τη θέα από το μπαλκόνι μου, η θάλασσα