δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Να σε μισήσω είναι αργά....Γιατί μ'αρνιόσουν το όνειρο.... Ναι, αλλά είναι αργά να συγχωρέσουμε τους εαυτούς μας; Να σταματήσουμε να μισούμε το κομμάτι μας που έκανε λάθος, που έμπλεξε σε ιστορίες ψυχοφθόρες και άδικες; Ποτέ δεν είναι αργά, αρκεί να το συνειδητοποιήσουμε... Αλλά πόσο δύσκολο είναι να κάνεις αυτό το βήμα πια; Να περάσεις την πύλη της ασφάλειας; Να πατήσεις στο μονοπάτι του άγνωστου; Να σφίξεις τα δόντια και να προχωρήσεις; Πώς θα βρούμε την γαλήνη αν δεν σταματήσουμε να κατηγορούμε το είναι μας για ότι ζήσαμε; Ευτυχώς που οι φίλοι μας πολλές φορές μας ταρακουνάνε με τα λόγια τους... Λέγοντάς μας ότι πια δεν ζούμε, απλά σέρνουμε τον χρόνο, σέρνοντας τον απόηχο του φόβου μας στις αλυσίδες μας...Αλλά, έτσι δεν έρχεται η αλλαγή; Όταν ο καταπιεσμένος καταλαβαίνει τι του γίνεται και μόνος του σπάζει τις αλυσίδες του... Δεν είμαστε τίποτα άλλο από τα σπασμένα μας κομμάτια, από τις ψηφίδες του φόβου μας που όμως, αν τις ενώσουμε και τις αντικρίσο

Ποιος μπορεί να αγαπήσει αληθινά, πέρα από τις θάλασσες, πέρα από τον ουρανό, πέρα από όλους τους ωκεανούς;; Να διασχίσει κάστρα, δάση, απέραντες εκτάσεις και να μην φοβηθεί; Να παλέψει με δράκους, να γκρεμίσει τείχη, να σκαρφαλώσει στην πιο ψηλή κορυφή; Να φτάσει στην άκρη του ουράνιου τόξου και να προχωρήσει; Να μαζέψει όλες τις δροσοσταλίδες και μετά να τις αφήσει να κολυμπήσουν στο ποτάμι; Ύστερα, να νικήσει όλους τους κακούς και να τους βάλει σε ένα πιθάρι και όλα αυτά για την πιο αληθινή του αγάπη; Να μην υποχωρήσει ποτέ ότι και να γίνει, να λέει πάντα πώς νιώθει και να μην ντραπεί ποτέ για τα αισθήματά του. Ότι και να γίνει να πιστεύει πάντα σε αυτή την αγάπη και να είναι το κύριο θεμέλιό του. Κι ας μην τον παίρνει κανείς στα σοβαρά, και ας λένε όλοι "ονειροπαρμένος, πιστεύει στην αληθινή αγάπη, μα πού ζει;" Ποιος μπορεί να τα κάνει όλα αυτά ;