δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Θέλω να ζήσω στ' αλήθεια έστω μια φορά, να ταξιδέψω στ' αλήθεια έστω μια φορά, να δω στα μάτια την τίγρη που όλο με κοιτά μέσα απ' τα φώτα αυτής της πόλης που σκοτώνει για λεφτά, που με σκοτώνει από αγάπη όπως με σφίγγει όταν ξυπνάει, ύστερα κλαίει μ' αγκαλιάζει και μου λέει πάρε με μαζί σου... Πάρε με στη χώρα που χορεύουν όλοι, όλη μέρα... Νομίζω πως ακούω φωνές από τ' αστέρια... Και τίποτα άλλο, αρκεί...........................

Δεν ξέρω ούτε πώς να ονομάσω αυτό το κείμενο, ούτε και πώς να εξηγήσω αυτά που νιώθω.... Και επειδή κράζω πολύ τον τελευταίο καιρό, είπα να αναφέρω και όλα αυτά που είναι κομμάτι της ζωής μου, της υπόστασής μου, της αθεράπευτα αισιόδοξης πλευράς μου και τέλος πάντων, όλα αυτά που με κρατάνε να συνεχίζω... Η ανάγκη να γράψω το πώς κάποιοι άνθρωποι που αγαπώ είναι καθαροί σαν το διαυγές νερό, πώς παλεύουν για την καθημερινότητά τους, πώς κάνουν και εμάς να ελπίζουμε, προέκυψε από διάφορα γεγονότα των τελευταίων ημερών, που δεν θα αναφέρω αναλυτικά.... Πάντως, η αλληλεγγύη, η διαδρομή του να χτίζεις σιγά σιγά διαφορετικές δομές στον χώρο σου, η συμπόρευση με φίλους που μπορείς να αποκαλείς συντρόφους και να τους εμπιστεύεσαι, χωρίς να νιώθεις πως υπάρχει από πίσω δεύτερη σκέψη ή καθαρός κυνισμός, είναι μια απίστευτα λυτρωτική διαδικασία αλλά και έναυσμα για περαιτέρω δράσεις και σκέψεις. Ιδιαίτερα, η γνωριμία μου με έναν άνθρωπο, τον τελευταίο καιρό, με έκανε να ξανανιώσω μια ζεστ