η ζωή είναι ωραία με τα μάτια κλειστά....
Πριν φύγει το 2015, 2 πράγματα αποκατέστησαν την αισιοδοξία μου και την πίστη μου στους ανθρώπους (αλλά όπως λέει και ο Αρκάς, Για τον καινούργιο χρόνο, συμβουλεύω τους απαισιόδοξους να αρχίσουν να σκέπτονται θετικά και τους αισιόδοξους να αρχίσουν να σκέπτονται.)! 1. Το κόμικ ή αλλιώς ελληνιστί graphic novel του Soloup, το Αϊβαλί, το οποίο ήταν εξαιρετικό! Σε πλημμυρίζει συναισθήματα, φρίκη, συγκίνηση, λύπη, χαρά, για τον ξεριζωμό Τούρκων και Ελλήνων το '22. αλλά πάνω απ'όλα σε αφήνει με την αίσθηση πως όλοι οι άνθρωποι υποφέρουμε, κλαίμε, γελάμε με τον ίδιο τρόπο και πως είμαστε θύματα αυτού του συστήματος. Όλοι, ανεξαιρέτως και αυτό που μας σώζει, είναι ένα ή μάλλον δύο τινά : η ανθρωπιά και η πάλη - διεκδίκηση και αν δεν το καταλάβουμε αυτό, ας πάμε να θαφτούμε σε κανέναν λάκκο. 2. Μία ταινία, ισπανική, ανθρώπινη, ένα feelgood, road movie, όπως διάβασα κάπου ( και σαν γνήσια ψωνάρα αγγλομαθής, το αναφέρω!!). Το "Η ζωή είναι ωραία με τα μάτια κλειστά"