δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Κοιτάζοντας από το παράθυρο του νοσοκομείου 409, αντικρίζω πορτοκαλιές, ένα όμορφο παλιό, ερειπωμένο αρχοντικό, που κάποτε ίσως είχε γνωρίσει μεγάλες δόξες και αναρωτιέμαι… Πώς να ήταν η ζωή παλιότερα εδώ; Πριν αυτό το κτίριο γίνει νοσοκομείο; Ποιοι να κάθονταν στα παράθυρα και να θαύμαζαν τα χρώματα του ουρανού το ηλιοβασίλεμα; Να στόλιζαν άραγε, το μεγάλο κυπαρίσσι που στέκεται καταμεσής στην αυλή; Να άκουγαν τα πουλιά που κελαηδούν αψηφώντας το τσουχτερό κρύο, όπως τα ακούω κι εγώ; Καθώς έμπαινα στον προαύλιο χώρο , την πρώτη μέρα, ήταν σαν να μεταφέρθηκα σε μια άλλη εποχή, σε άλλο χωροχρόνο και φαντάστηκα…..πως ήμουν σε ένα ψυχιατρείο, από αυτά με τις μεγάλες αυλές, τους ατελείωτους πορτοκαλεώνες, την απίστευτη ησυχία…. Βάδιζα στα μονοπάτια χαμένη στις σκέψεις μου, χωρίς να με ενδιαφέρει ο γύρω κόσμος…. Δεν ήξερα τίποτα για μνημόνια, για πλειστηριασμούς, για εξώσεις, για πολέμους, για πρόσφυγες, για συρματοπλέγματα, για φράχτες που μπήγουν τα καρφιά τους στις ματωμένε