δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Μάχεσαι με τον εαυτό σου, κάθε μέρα.... Ρίχνεις μπουνιές στο πρόσωπό σου, μα πώς σε αντέχεις;; Πώς μπορείς να περιφέρεις το άδειο σου σώμα, να πηγαίνεις στη δουλειά σου τόσο αδιάφορα, όταν τα κορμιά που πνίγονται στο Αιγαίο είναι περισσότερα από τα ψάρια, όταν τα πρόσωπα που κλαίνε κοιτώντας τα σύνορα είναι πιο λυπημένα και από τη θλίψη για το είναι σου; Πώς αντέχεις να σηκώνεσαι, να βάφεσαι, να πίνεις τις μπίρες σου χωρίς να σε νοιάζει ο άλλος που σε σερβίρει, που σκοτώνεται στη δουλειά για μερικά ευρώ την ώρα; Γιατί πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι που θα σε σερβίρουν;Εσύ δεν μπορείς να πάρεις το ηλίθιο κουφάρι σου και να πάρεις ότι θες; Γιατί δεν αναρωτιέσαι πώς θα ήταν μια κοινωνία χωρίς να απαιτείς συνεχώς και να απαιτούν από εσένα, αλλά να υπάρχει αμοιβαία αλληλοβοήθεια; Δεν βαριέσαι να λες κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια, να πηγαίνεις στα ίδια μέρη, να βλέπεις τους ίδιους ανθρώπους; Δε θες να συμμετέχεις σε ομάδες, σε δίκτυα προσπάθειας αλλαγής από τα κάτω; Α, ναι, ξέρω....Θ