δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Κοιτάμε τα αστέρια και ονειροπολούμε.... Οι γνώριμοι ήχοι των φωνών από τα γύρω σπίτια, οι φίλοι μας που πάνε βόλτα ή για ύπνο, το άρωμα του γιασεμιού που από τότε με μεθάει και με παρασέρνει σε μια ταράτσα αναμνήσεων και γλυκών μελωδιών...  Στην ταράτσα του σπιτιού στην Ερατεινή, στο χωριό μας, που κάθε καλοκαίρι ήταν το ορόσημο της αρχής του καλοκαιριού, της θάλασσας και του καρπουζιού... Μόνη πατρίδα τα παιδικά μας όνειρα και χρόνια, ναι, για μένα και τις αδερφές μου, αυτό είναι το πιο ωραίο σύνθημα που θα μπορούσε ποτέ να γραφτεί... Γιατί έτσι είναι... Ανεβαίναμε γεμάτες λαχτάρα, στην αγαπημένη ταράτσα με το που φτάναμε στο σπίτι και τρέχαμε,να αγναντέψουμε τον τεράστιο ουρανό, γιατί τότε, μας φαινόταν τιτανοτεράστιος και βλέπαμε τον 'Ατλα, να κρατάει τον ουράνιο θόλο στους ώμους του... χορεύαμε, μέσα σε μία θάλασσα από άσπρα πουλιά και φρεσκάδα πράσινου σαπουνιού...ξαπλώναμε, κάτω από τα αστέρια , ενώ ο μπαμπάς μας, μας έλεγε ιστορίες δικές του, για τα όμορφα και καλά Ινδι