δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Με ρώτησες τι βλέπω στον ορίζοντα. Βλέπω αίμα, ακούω κραυγές παιδιών, ένα κόκκινο σύννεφο θανάτου και απελπισίας, ο ήλιος καλύφτηκε από τα δάκρυα των αθώων... Με ρώτησες τι ακούω... Ακούω Ισραηλίτες να γελούν με τον χαμό, να μιλάνε για βιασμούς γυναικών, ακούω σφαίρες να περνάνε δίπλα τους, βουϊζοντας σαν τις μέλισσες,αλλά δεν είναι μέλισσες, είναι προάγγελοι θανάτου... Με ρώτησες τι γεύομαι... Τα χείλη μου ξεράθηκαν από το αίμα που τρέχει γύρω τους, δεν μπορώ να αισθανθώ τίποτα... Με ρώτησες τι μυρίζω... Μυρίζω τη σήψη από τα πτώματα, από τα κομμένα χέρια, πόδια, κεφάλια, μυρίζω την σαπίλα αυτών που κείτονται μέσα στα ερείπια και στα χαλάσματα...  Ένα παιδί κρατάει ένα βιβλίο, που πρόλαβε και έσωσε, μια μάνα κρατάει ένα άδειο παντελονάκι, ένας πατέρας ουρλιάζει μπροστά από τις χαμένες μνήμες που σωριάζονται στο καμένο κατώφλι του..... Δεν βλέπω τίποτα, δεν ακούω τίποτα, δεν μυρίζω τίποτα, ΝΙΩΘΩ όμως,ΟΡΓΗ,ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ, ΜΙΣΟΣ.... τα νιώθω τόσο έντονα που με τρομάζει...........

Θυμάρι ρίχνω στις φωτιές, με τυραννούν οι ομορφιές, οι ομορφιές οι φόνισσες................ Μερικές φορές θα ήταν τόσο ωραίο να μας αγαπούσαν αυτοί που θέλουμε να μας αγαπούν, να μη μας τυραννούν οι σκέψεις, να τινάζουμε το βασιλικό και να ξορκίζουμε το κακό, αυτό το έντονο κακό του έρωτα... Να μην ξαγρυπνάμε με την σκέψη του χτύπου της καρδιάς μας,αλλά να γεννιούνται στο φως τα έμβρυα της αγάπης που έχουμε νιώσει και όχι τα απολειφάδια της εμμονής μας με τον παρελθόν... Πώς να σταματήσεις το πέλαγος, πώς να σταματήσεις τον άγριο καλπασμό των σκέψεων, μέσα στα σοκάκια της ψυχής, πώς να σταματήσεις τη καρδιά; Τον χτύπο της, που νόμιζες πως είχε καταλαγιάσει η τρικυμία της, έναν χρόνο τώρα.... Αλλά γελάστηκες.....

Δεν σώζεται ο κόσμος με ευχές και προσευχές, αλλά μερικές φορές κοιτάζω τα αστέρια ή ξαναγυρνάω στην αυλή του σπιτιού μου, τα καλοκαίρια των παιδικών μου χρόνων - με τη γεύση καρπουζιού και την μυρωδιά τριανταφυλλιάς- και κάνω ευχές.... Κάνω μια ευχή να σταματήσουν για πάντα να πέφτουν βόμβες και αέρια στη Γάζα... Να υπήρχε ένας σούπερ ήρωας, ο άλλος μου εαυτός που θα εξολόθρευε τους Ισραηλινούς... Κάνω μια ευχή τα σχολειά να ήταν γεμάτα χρώματα και φως ....  Να μην είχαν γίνει τα συναισθήματά μου ως προς τον κόσμο τόσο σκληρά...  Τα γιασεμιά να μύριζαν το ίδιο όμορφα... Οι φίλοι να ήταν ίδιοι όπως παλιά και όχι φοβισμένοι, απελπισμένοι ή απαθείς... Τα χρώματα του ουρανού να ήταν γεμάτα με το μπλε της αβύσσου, της όμορφης παραγωγικής, αβύσσου... Κάνω μια ευχή να μην γίνουμε μισάνθρωποι, να παραμείνουμε όμορφοι και αγνοί, να ακούμε τα γέλια των παιδιών και να ελπίζουμε, να γραπώνουμε την κάθε ευτυχία μέσα στις χούφτες μας και να την φυλάμε στις καλοκαιρινές μας αναμνήσεις, να φιμ