δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Οι άνθρωποι είναι περίεργοι... Μιλάνε παράξενα , γελάνε αλλόκοτα,αλλάζουν διάθεση,φωνάζουν... Κοιτάς γύρω σου όμως και ξαφνικά........Αν δεν είναι άνθρωποι; Αλλά ρομπότ με μεταλλικές ψυχές που μεταμφιέστηκαν γιατί δεν άντεχαν την παγωμένη αίσθηση του μετάλλου; Αν άλλαξαν μορφή γιατί δεν ήθελαν να βλέπουν στον καθρέφτη το κενό της ψυχής τους, της καλυμμένης με το ψυχρό φως της αναισθησίας; Πώς περπατάνε έχοντας τόσο άδεια την καρδιά τους; Πώς χτυπάει αφού δεν υπάρχει; Γιατί είναι δίπλα μας; Δεν τρομάζουν και οι ίδιοι που δεν έχουν σκιά; Που κανένα φως δεν εισχωρεί μέσα τους αλλά τους διαπερνά; Γύρω ο ουρανός γίνεται μολυβής, τα αστέρια καλύπτονται από νέφος, κτίρια καταρρέουν, όπλα τερετίζουν.... Και αυτά συνεχίζουν να περπατούν... Είναι περίεργο να περιστοιχιζόμαστε από ρομποτοειδή, που αποφασίζουν για την επόμενη μέρα, για το σπίτι μας, για την μαυρίλα της ακροδεξιάς, για τον έλεγχο του νερού, χωρίς να ΝΙΩΘΟΥΝ τίποτα... Δε μπορούσε να είναι μία σουρεάλ σκηνή από ένα κακό ό