Faro,2003...........
Τα ταξίδια μου πάντα τα συνέδεα με κάποιες μουσικές...Αν το Φάρο ήταν τραγούδι, θα ήταν το Feel του Robbie Williams, γιατί ενώ διασχίζαμε την Πορτογαλία με λεωφορεία και τρένα, ακουγόταν συνέχεια αυτό... Περνούσαμε τις πόλεις, το καφέ των πεδιάδων εναλλασσόταν με το πράσινο των λιβαδιών και ξανά το ίδιο.Κοιτούσα από το παράθυρο και οι σκέψεις μου ήταν τόσο ξεκάθαρες, τόσο ξένοιαστες...και τα συναισθήματα που με γέμισε η Πορτογαλία είναι αυτό ακριβώς, feel, ήταν ίσως η μόνη περίοδος στη ζωή μου που ήμουν τόσο ευτυχισμένη και που ένιωθα τόσο πολύ και τόσο έντονα τα πάντα!!! Αλλά, ας προχωρήσω...Και η ιστορία των Εrasmus απανταχού, ξεκινάει κάπως έτσι... Κατάκοπες φτάνουμε στο Φάρο, σέρνοντας βαλίτσες και με ένα άγχος,μια προσμονή για το καινούριο, το ωραίο, το άγνωστο που σε εξιτάρει αλλά και σε φοβίζει συνάμα... Η πρώτη αίσθηση αυτής της πόλης ήταν το οικείο, το αγαπημένο... Ξένες και μόνες σε μια καινούρια πόλη στο εξωτερικό, μόνες μέσα στο πλήθος, εγώ και μια φίλη πολύ καλή, κ
