δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Ηράκλειο - Ρέθυμνο 2013

ΤΟΥ ΒΟΥΔΑ Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ  Για το φλεγόμενο σπίτι                                               ΤΟΥ ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ Γοθάμας, ο Βούδας, δίδασκε την αλληγορία του πύρινου τροχού της απληστίας , όπου είμαστε μπλεγμένοι και συμβούλευε, λυτρωμένοι από κάθε μας επιθυμία και χωρίς καμιά σκέψη στο μηδέν να εισχωρήσουμε που τ’ ονόμαζε Νιρβάνα.  Τότες τον ερώτησαν οι μαθητές του: « πως είναι αυτό το Μηδέν ,δάσκαλε;  Όλοι μας θέλουμε ν’ απαρνηθούμε τις απολαύσεις , όπως μας συμβούλεψες , αλλά πες μας αν αυτό το Μηδέν, όπου έπειτα θα εισχωρήσουμε θα ναι όμοιο μ’ εκείνο το Ένα με όλα μαζί του τα δημιουργημένα, θα ναι όπως όταν ξαπλώσεις μ’ ανάλαφρο κορμί στο νερό το μεσημέρι σχεδόν χωρίς λογισμούς, νωχελικά ή όπως στο βαθύ τον ύπνο, όταν χωρίς σχεδόν να νοιώθεις ότι σου σιάχνουν τα σκεπάσματα, εσύ γρήγορα εκμηδενίζεσαι; Πες μας αν αυτό το μηδέν είναι ένα χαρούμενο, ένα βολικό Τίποτε, ή μήπως αυτό το Τίποτε που μας διδάσκεις είναι παρά ένα απλό, σκέτο Μηδέν ψυχρό, άδειο και ασήμαντο» ; Ο

Θυμάρι μύριζε παντού και τον τύλιγε το άρωμα της νέας αρχής... Οι φωτιές που ξεπηδούσαν από την ψυχή του, ζέσταιναν την κρύα νύχτα... Πολλές φορές διάβαζε ένα βιβλίο και δάκρυζε με μερικές λέξεις, με μερικές εικόνες,με μερικούς ήχους που φανταζόταν πως άκουγε καθώς γύριζε τις σελίδες. Άλλες φορές ξαγρυπνούσε περιμένοντας το φως της αυγής και όταν προέβαλαν τα χρώματα της χαραυγής, ο ύπνος καλωσόριζε τα βλέφαρά του σαν βάλσαμο... Γελούσε σαν παιδί όταν συζητούσε με αγαπημένα πρόσωπα, έκλαιγε σαν βρέφος όταν τον άγγιζε η αδικία πάνω του, δίπλα του και ολούθε. Αγαπούσε την αγρύπνια της ψυχής, τα τραγούδια της πάλης, την δημιουργία οραμάτων και το δόσιμο της ενέργειας του σε καθετί που ωθούσε τον κόσμο στο καινό. Όμως δεν άντεχε να ριζώνει κάπου και ας ήθελε κάποτε να απλώσει τα κουρασμένα του μέλη σε ένα σπιτάκι με αυλή, κάπου κοντά σε μια καταγάλανη θάλασσα, παρέα με τον πιο όμορφο για αυτόν άνθρωπο και να μείνει εκεί ζητώντας μόνο οι χίμαιρές του, αυτές που τόσα χρόνια ακολουθούσε,