δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Aerials in the sky When you lose small mind You free your life Aerials, so up high When you free your eyes Eternal prize................. Το στομάχι μου σφίγγεται κόμπος, η σιωπή των ανέργων εφιαλτική άηχη κραυγή, τα μάτια των αστέγων φωτιά στα όνειρά μας, η βιτρίνα των ζωών μας άδεια και κλειστή, 1.000 νεκροί στην Αίγυπτο και συ με μπικουτί, 5 φίλοι φυλακή και συ μες στο κλαμπ με ένα σκυλί.... Δακρυγόνα, γκλομπς και άσφαιρα κ συ στη γκαλερί... Μνημόνιο αδιάβαστο, μα πού είναι το δίκαιο; Κάποτε κοίταζα το ηλιοβασίλεμα και περίμενα το αύριο, τώρα κοιτάω τα δάκρυα των μεταναστών και μετράω το ναυάγιο... Γροθιά σφιγμένη, καρδιά αγριεμένη, υποκριτές και φαρισαίοι, εσείς που μιλάτε για ΠΑΤΡΙΔΑ- ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, και από πίσω μας γαμάτε τις ζωές, περιμένετε, θα έρθουν μέρες καλές... αλλά όχι για τις δικές σας μπαγαποντιές μόνο για τις δικές μας ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ!!!!

 Με αφορμή πολλές πρόσφατες σκέψεις αλλά και ενός κειμένου περί φόβου από έναν φίλο, αρχίζω... Στις διακοπές αυτές αντιμετώπισα ένα μεγάλο κύμα λάθος ξεσπάσματος λόγω φόβου,από πάρα πολλούς ανθρώπους. Ξέσπασμα προς το μετανάστη που μας τρώει τις θέσεις στα νοσοκομεία και μας παίρνει τα φάρμακα, προς τον εργάτη της Χαλυβουργικής που κάνει απεργία καπελωμένος, προς τους δημοσίους υπαλλήλους που είναι όλοι τεμπελχανάδες, προς την ΕΡΤ που πρέπει να κλείσει, χωρίς να αναλογιζόμαστε το εργατικό δυναμικό που έπαιρνε ψίχουλα και θα μείνει χωρίς δουλειά κτλ. Σε φάσεις κρίσιμες όπως αυτή που περνάει η χώρα, ο  κόσμος που παρακολουθεί τηλεόραση για να εντείνει ακόμα περισσότερο την μιζέρια του;, που αποπροσανατολίζεται από λάθος αντιλήψεις, έχει αρχίσει να χάνει την μπάλα. Ναι, κυρίες και κύριοι που ντοπάρεστε με ειδήσεις τρομολαγνείας, αγαπητοί φίλοι που με έχετε απογοητεύσει τα μάλα διότι μιλάτε και παραπονιέστε αλλά δεν κάνετε τίποτα γι'αυτό, υπαλληλίσκε που έγινες δημόσιος υπάλληλος,ε