δεν παραδέχτηκα την ήττα..........

Και σου κολλάει μια χαζή σκέψη και προσπαθείς να βγεις από αυτό τον λαβύρινθο των λάθος πατημάτων. Δεν έχει καμία σημασία τι ένιωσες παλιά, πώς ήσουν μέσα στις καταστάσεις και στις σχέσεις, όταν ξέρεις ότι τώρα δεν έχεις καμία σχέση με αυτό που προϋπήρξες. Γιατί να συγκρίνεις το τότε και το τώρα, όταν νιώθεις πράγματα που δεν έχεις ξανανιώσει; Μήπως είναι τόσο δυνατά που σε τρομάζουν; Φοβάσαι τον ίδιο σου τον εαυτό; Αν θα αφεθείς στο ρεύμα της ζωής και θα απελευθερωθείς ή αν θα σε τσακίσουν τα κύματα; Δεν υπάρχει δρόμος για το παρελθόν κι ευτυχώς μάλλον,γιατί ότι έγινε έγινε. Απλά μαθαίνεις από το καθετί που έζησες, από τα βιώματά σου και προχωράς, με αυτά τα στοιχεία, με αυτό το κουβάρι συναισθημάτων και εμπειριών. Τα αποδέχεσαι και δεν κοιτάς το μονοπάτι που έχεις διασχίσει, απλά ακολουθείς τον δρόμο που ανοίγεται μπροστά σου, στο φως. Γιατί όμως τότε όλα αυτά τα τόσο όμορφα, τόσο καινούρια, σε φοβίζουν τόσο;