Κάποιες βραδιές...
Κάποιες βραδιές, είναι τόσο ωραίες, που ξεχνάς τα πάντα και δεν τα ξεχνάς. Δεν ξεχνάς την αλήθεια, αλλά την κάνεις πιο όμορφη όσο και αν είναι σκληρή και πονάει. Αλλά, όταν νιώθεις τόσο κοντά με τους ανθρώπους, τόσο όμορφα, μπορείς να συνεχίσεις να ζεις, να αναπνέεις, να αισθάνεσαι, να παλεύεις. Ο απόηχος των συναισθημάτων μου χθες αποτυπωνόταν στο μπαρ, στα ποτήρια, στα πρόσωπα των φίλων που τόσο αγαπώ. Χθες, ήταν σαν να το συνειδητοποίησα πρώτη φορά, πόσο μπορούν να αλλάξουν τα αληθινά συναισθήματα, το προσωπείο της καθημερινότητας. Δεν μπορώ να εξηγήσω γιατί το ένιωσα τόσο έντονα χθες, αλλά ήταν σαν μια λάμψη μες στο σκοτάδι, σαν ένα ουράνιο τόξο, σαν τις δροσοσταλίδες στο αγαπημένο μου γιασεμί, σαν τον έρωτα που σε διαπερνά και σε αναδιαμορφώνει... Αν κάποιος με ρωτούσε γιατί, δεν θα ήξερα να πω, αφού και αυτή την στιγμή που γράφω, νιώθω πολύ όμορφα, σαν να ήμουν σε ένα πηγάδι και να ανέβηκα ξανά στην επιφάνεια. Το γέλιο των συντρόφων μου και τα καθαρά